The origin of today’s Hessian bakery houses has one of its initial origins in the middle of the 16th century: Count Johann VI of Nassau-Dillenburg decreed in the “Holz- und Waldordnung” (Holz- und Waldordnung) of 18 January 1562: “In every village a number of common baking ovens shall be prescribed”. On the one hand, Community baking should save wood, as resources were becoming scarce in the region due to the immense consumption of wood, for example for iron smelting. On the other hand, the fire risk for the courtyards with their houses and stables, mostly built of wood, clay and straw, was reduced by a separate location of the now isolated bakeries. As a result of this regulation, numerous village community bakeries were built. Through the exchange of information – trade, marriage and wandering handicrafts – this advantageous model quickly became popular throughout Hesse.
In the middle of the 19th century, the communal bakery culture experienced a renaissance, starting from the Prussian provinces of today's Rhineland-Palatinate and Hesse. In the years 1846/1847, poor harvests caused great hardship throughout Europe, including in the Kingdom of Prussia, to which the small village of Weyerbusch, in the Westerwald, belonged. When the government issued flour, Mayor Friedrich Wilhelm Raiffeisen - who is also considered to be the founding father of the cooperative system - initiated a "Brodverein". The allocated flour was processed in a specially built bakery. The bread baked here could be distributed, at a reasonable price, to the needy population. Very quickly, the idea of the “bakhouse including bakery association” was taken up by neighbouring towns throughout the Westerwald, in the Lahn-Dill-Bergland and the Burgwald up to the Schwalm. Today there are many bakeries whose foundation stone was laid in the same period.
The art of good bread baking in the bakery has always required a high degree of experience and was a defining characteristic of the community. It began with the selection and beating of the appropriate wood, the heating of the oven at night and the determination of the baking order. This was determined in advance by the bakery community, often the lot decided. The bread dough itself was usually individually prepared in advance according to the in-house recipe and carried to the bakery. Decisive for the success was not only the choice of flour, but also the temperature at which the loaf of bread was pushed into the oven with the slide. The time in which the bread remained in the oven was used for communicative exchange between the “bakers” and was therefore important for the cohesion of the village. This traditional village bakery was almost from the middle of the 19. to those of the 20th century integral part of local supply. As a result of technological developments, many households had their own electric oven since the mid-1950s, so that communal baking in bakeries lost more and more importance. Especially in the 1960s many bakeries were demolished. To this day, however, there are still many bakeries and bakery associations with an often long, unbroken tradition right up to the present day, which bake in an old-fashioned way and care for the village community. At present, communal baking is experiencing a rebirth in Hesse.
Text: Naturpark Lahn-Dill-Bergland
Bakkerij Simmersbach
De bakkerij bevindt zich op de begane grond van het dorpscentrum van Simmersbach. De functie van een bakkerij spreekt voor zich. Eerst en vooral werd hier brood gebakken. In de volksmond werd "Backhaus" in onze streek al snel "Backes". [Om de oven te stoken was het juiste hout nodig, dat vaak gebonden werd geleverd. Deze "Gebennercher" werden in onze streek ook wel "Backwealcher" genoemd]. Elk dorp had zo'n bakkerij. Soms was het een zelfstandig gebouw of, zoals in Simmersbach, quasi multifunctioneel. Het bakhuis van Simmersbach werd in 1857 gebouwd in combinatie met de brandweerkazerne van de toenmalige "openbare verplichte brandweer" (voorloper van de vrijwillige brandweer) op de hoek van de Hauptstraße en het pad "Zwischen den Zäunen". Volgens de overlevering kostte de bouw destijds 1.400,00 gulden. Na de annexatie bij de gemeente Eschenburg in 1974 werd de hoofdstraat omgedoopt tot "Biedenkopfer Straße". De ouderen noemen het nog vaak "Schossee" van het Franse "Chaussee". In het algemeen werden sommige Franse termen in die tijd in het Duits gebruikt. Vooral tijdens de Napoleontische bezetting aan het begin van de 19e eeuw werden veel Fransen in Simmersbach ingekwartierd. De naam "Zwischen den Zäunen" ("Tussen de hekken") was van toepassing op het verbindingspad tussen Backes en Döngeschefasch in de richting van de Altstraße. De naam staat in de oude plannen. Vandaag is het volledig vergeten. In 1858 werd bijna ernaast het schoolgebouw gebouwd, waarin later het kantoor van de burgemeester werd ondergebracht en dat nu deel uitmaakt van het DGH. Toen was er nog een lege ruimte tussen de oude school en de Backes. Deze ruimte werd pas halverwege de jaren zeventig opgevuld. De lessen vonden hier echter niet al te lang plaats. Al in 1904 werd het nieuwe schoolgebouw op de huidige plaats neergezet en in 1905 ingewijd. De Backes bevond zich in het voorste deel van het gebouw. Het achterste deel was de gereedschapsschuur van de brandweer. In 1929 werd een zogenaamde "Steigerturm" of "slangentoren" aan het gebouw toegevoegd. Destijds werden hier de drukslangen na oefeningen of operaties gedroogd, omdat ze nog van hennep waren. In 1959 werd de bouwvergunning aangevraagd om het gebouw van de brandweerkazerne uit te breiden of aan te vullen. De uitbreiding werd gebouwd in 1961, in de richting van de huidige parkeerplaats. De Backes zelf werd waarschijnlijk niet rechtstreeks getroffen door dit bouwproject. In 1963 werd naast de uitbreiding van de werktuigenberging een werktuigenberging gebouwd. De bouwster was een mevrouw Anna Wagner, die in de Altstraße woonde. [Deze schuur bestaat tegenwoordig niet meer.] Het erf tussen het oude schoolgebouw en de Backes verdween in 1976 met de bouw van de huidige brandweerkazerne. Zo ontstond het gebouwencomplex zoals we dat nu kennen. In 1977 en 1978 werd de DGH bovenop de brandweerkazerne gebouwd en verbonden met de oude school/burgemeesterskamer. In 1986 werd het DGH uitgebreid met de keuken en de serveerruimte. In 1991 werd de nooduitgang toegevoegd aan de achterkant in de richting van de parkeerplaats. In 2000 werd de lift toegevoegd. Veel van de genomen maatregelen hadden niets te maken met de Backes, maar veranderden niettemin het uiterlijk ervan. De Backes was nu geïntegreerd in een gebouwencomplex. Tegenwoordig wordt de Backes niet meer zo veel gebruikt als toen. Het behoudt echter zijn functie en mag niet verdwijnen (zoals in naburige dorpen is gebeurd).
Vertaald met DeepL (www.deepl.com).
"Backes" are part of the rural tradition in many villages between the Westerwald and Vogelsberg.
Contact and directions
