Het gebouw, ook bekend als het “Zechenhaus”, is in de volksmond nog steeds bekend als de “Buckering”.
In het stroomgebied van het Gelbachtal en zijn zijdalen waren er sinds het einde van de middeleeuwen talrijke kleinere mijnbouwgebieden.
Naast ijzererts werden hier vooral lood, zilver en koper gewonnen. De afvalhopen tussen de twee vijvers op het terrein van het naburige Hochwildschutzpark getuigen nog steeds van de mijnbouwactiviteiten in de directe omgeving. Johann (Jean) Marioth, een ondernemer uit Luik/België, verwierf verschillende mijnrechten en leengoederen rond Montabaur tot aan het Lahndal. Naast de mijnactiviteiten bouwde hij in de 17e eeuw ook verwerkingsfaciliteiten, zoals de ijzerslagerij bij Montabaur (hamermolen) en verschillende smelterijen. De overblijfselen/resten van muren die hier nog zichtbaar zijn, behoorden tot een smelterij die sinds 1660 in bedrijf was. De installatie staat in de volksmond bekend als “Buckerig”.
De smelterij, die rond 1800 nog steeds in bedrijf was, behoorde destijds toe aan burgemeester Löhr van Montabaur. Volgens de overlevering werd de smeltoven twee keer per jaar in werking gesteld om het erts te smelten. Voor honderd kilo erts waren tweehonderd kilo kolen nodig. Omdat er in ons gebied geen steenkool werd gewonnen, werd er houtskool gebruikt, dat werd gesmoord in houtskoolovens in de omliggende bossen. De locaties van de houtskoolbranders zijn vandaag de dag nog steeds te vinden in de omliggende bosgebieden. Aan het begin van de 19e eeuw was de kleine smelterij niet langer rendabel en werd gesloten. Het gebouw werd tijdelijk gebruikt als
Contact en routebeschrijving
Großer Markt 12
56410 Montabaur
